Bernardyn – historia i pochodzenie rasy
Skąd pochodzi rasa bernardyn?
Bernardyn to jedna z najbardziej rozpoznawalnych ras na świecie, znana nie tylko ze swojego majestatycznego wyglądu, ale i z historii niesienia pomocy ludziom w górach. Pochodzenie bernardyna sięga Alp Szwajcarskich, a konkretnie klasztoru św. Bernarda, który znajdował się w wysokogórskiej przełęczy o tej samej nazwie. To właśnie tam mnisi, około XI wieku, zaczęli wykorzystywać duże psy do pilnowania posesji i towarzyszenia pielgrzymom przemierzającym niebezpieczne, zaśnieżone szlaki.
Bernardyn jako pies ratowniczy
W XVIII wieku rasa ta zyskała sławę dzięki swoim niezwykłym umiejętnościom ratowniczym. Bernardyny były wykorzystywane do odnajdywania ludzi zasypanych przez lawiny lub zagubionych w śniegu. Dzięki doskonałemu węchowi, sile i wytrzymałości, potrafiły odnaleźć zaginionych w ekstremalnych warunkach pogodowych i udzielić im pomocy – często same przynosiły im koce, jedzenie, a nawet beczułki z alkoholem (które jednak są bardziej legendą niż faktem). Jednym z najsłynniejszych bernardynów był Barry – pies, który miał uratować życie ponad 40 osobom.
Krzyżowanie i rozwój rasy
Na przestrzeni wieków, by poprawić wytrzymałość i odporność bernardynów, krzyżowano je z nowofundlandami i innymi dużymi rasami. To doprowadziło do wykształcenia dwóch odmian – krótkowłosej i długowłosej. Obie uznawane są dziś przez FCI (Międzynarodową Federację Kynologiczną) za pełnoprawne warianty jednej rasy.
Popularność bernardynów na świecie
Choć pierwotnie były wykorzystywane do pracy w trudnych warunkach, stały się one popularnymi psami rodzinnymi i wystawowymi. Ich majestatyczny wygląd, łagodny charakter i lojalność sprawiają, że cieszą się sympatią na całym świecie – zarówno w domach prywatnych, jak i w popkulturze (np. kultowy film „Beethoven”).
Ciekawostki o pochodzeniu bernardyna
- Nazwa rasy pochodzi od klasztoru św. Bernarda, ale pierwotnie psy te określano jako „psy klasztorne” lub „psy lawinowe”.
- W 1887 roku ustalono oficjalny wzorzec rasy, a Szwajcaria została uznana za kraj pochodzenia bernardynów.
- Barry, wspomniany wcześniej pies ratownik, ma swój pomnik w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie, a jego historia przeszła do legendy.
Bernardyn – wygląd rasy
Imponująca postura i siła w sylwetce
Bernardyn to pies o masywnej i proporcjonalnej budowie ciała, która od razu wzbudza respekt i podziw. Jest jedną z największych ras na świecie – dorosły samiec może osiągać wysokość w kłębie nawet do 90 cm i ważyć powyżej 80 kg. Samice są nieco mniejsze, ale równie potężne. Mimo swoich rozmiarów porusza się płynnie i z dużą gracją.
Głowa, kufa i wyraz oczu
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech rasy jest duża, szeroka głowa z wyraźnym stopem (czyli załamaniem między czołem a kufą). Kufa jest krótka, mocna i lekko zwężająca się ku końcowi. Nos zawsze czarny i szeroki. Oczy są średniej wielkości, lekko zapadnięte, najczęściej w odcieniach brązu, z łagodnym, wręcz melancholijnym spojrzeniem. Uszy są średniej długości, trójkątne, miękko opadające.
Sierść – krótko- i długowłosa odmiana
Rasa występuje w dwóch wariantach sierści:
- Krótkowłosy – sierść przylegająca, gęsta i szorstka w dotyku. Podszerstek dobrze rozwinięty, co zapewnia ochronę przed zimnem.
- Długowłosy – sierść średniej długości lub długa, lekko falista, ale nigdy kręcona. Włos dłuższy występuje na szyi, udach i ogonie.
W obu przypadkach sierść pełni funkcję ochronną, zwłaszcza w trudnych warunkach górskich, z których rasa się wywodzi.
Umaszczenie bernardyna
Najczęściej spotykane umaszczenie to:
- biało-rude, z większymi lub mniejszymi plamami w kolorze rdzawym, mahoniowym lub czerwonym,
- symetryczna maska na pysku – bardzo pożądana we wzorcu rasy,
- obowiązkowe białe znaczenia: na kufie, kołnierzu, łapach, końcówce ogona oraz w kształcie gwiazdy na czole.
Ogon i kończyny
Ogon jest długi, ciężki, gęsto owłosiony, noszony nisko – podnosi się tylko wtedy, gdy pies jest pobudzony. Kończyny są silne, dobrze umięśnione i proste. Łapy duże, zwarte, palce dobrze wysklepione, przystosowane do poruszania się po śniegu i trudnym terenie.
Ogólne wrażenie
Bernardyn to pies, którego wygląd łączy siłę, stabilność i dostojność. Jest idealnym przykładem psa górskiego – odpornego na surowy klimat, a przy tym imponującego pod względem estetycznym. Jego postawa wzbudza zaufanie i poczucie bezpieczeństwa.
Bernardyn – charakterystyka rasy
Spokojny olbrzym z wielkim sercem
Bernardyn to klasyczny przykład tzw. łagodnego giganta. Choć jego postawa może onieśmielać, w rzeczywistości to pies pełen spokoju, cierpliwości i ciepła. Z natury zrównoważony, mało pobudliwy i bardzo lojalny wobec swojej rodziny. Jest typem psa, który nie szuka konfliktów i raczej unika agresji, choć potrafi być bardzo stanowczy w obronie swoich bliskich.
Idealny pies rodzinny
Doskonale sprawdza się jako psy rodzinne. Ich łagodność i tolerancja sprawiają, że świetnie odnajdują się w domach z dziećmi – są cierpliwe, wyrozumiałe i wyjątkowo czułe. Choć nie są typem entuzjastycznego psiego towarzysza do intensywnych zabaw, to potrafią być bardzo opiekuńcze wobec najmłodszych.
Inteligencja i samodzielność
To psy inteligentne, choć ich proces uczenia się może być nieco wolniejszy niż u niektórych innych ras. Wynika to z ich niezależnego charakteru – bernardyn sam analizuje sytuację, zanim zareaguje. Nie są psami, które wykonują polecenia automatycznie – potrzebują motywacji i cierpliwości ze strony opiekuna.
Stosunek do obcych i innych zwierząt
Bernardyn zazwyczaj jest życzliwy wobec obcych, choć początkowo może być powściągliwy. Nie jest jednak psem stróżującym w klasycznym sensie – bardziej ostrzega niż atakuje, a jego obecność sama w sobie często wystarcza jako odstraszacz. W kontaktach z innymi zwierzętami bywa neutralny lub przyjazny, zwłaszcza jeśli był od małego odpowiednio socjalizowany.
Cechy, które warto znać
Poniżej zebrane zostały najważniejsze cechy rasy:
- Cierpliwość i łagodność – szczególnie w relacjach z dziećmi
- Spokojny temperament – niska pobudliwość, nie szuka konfliktów
- Wysoka lojalność wobec właściciela
- Samodzielność – bywa uparty, nie lubi nacisków
- Odporność psychiczna – dobrze znosi stresujące sytuacje
- Wysoka tolerancja na hałas i chaos – sprawdza się w dużych rodzinach
Czy bernardyn to pies dla każdego?
Nie do końca. Choć charakter tego psa jest bardzo przyjazny, jego rozmiar i potrzeby wymagają odpowiedzialnego podejścia. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem, gdzie ma przestrzeń do odpoczynku. Nie sprawdzi się w ciasnym mieszkaniu ani u osób, które nie są przygotowane na opiekę nad tak dużym i wymagającym fizycznie psem.
Bernardyn – pielęgnacja rasy
Czy bernardyn jest wymagający w pielęgnacji?
Ze względu na swoje rozmiary i typ sierści, wymaga regularnej i przemyślanej pielęgnacji. Nie jest to rasa, którą można zostawić „samą sobie” – zaniedbanie podstawowych zabiegów może prowadzić do problemów skórnych, kołtunów, a nawet infekcji uszu czy oczu. Pielęgnacja nie jest trudna technicznie, ale wymaga systematyczności i czasu.
Jak często czesać bernardyna?
To zależy od odmiany sierści:
- Krótkowłosy – wystarczy czesanie 1–2 razy w tygodniu, szczególnie w okresie linienia.
- Długowłosy – potrzebuje czesania co najmniej 3–4 razy w tygodniu, a najlepiej codziennie, aby uniknąć kołtunów, szczególnie w okolicach uszu, szyi, pachwin i ogona.
W obu przypadkach warto używać szczotek z twardym włosiem, grzebieni metalowych oraz zgrzebeł do podszerstka.
Kąpiele – jak często myć bernardyna?
Ze względu na swoją wielkość i gęstość sierści, kąpiele powinny być przeprowadzane rzadko – średnio co 2–3 miesiące, chyba że pies się wyjątkowo ubrudzi. Używaj szamponów dedykowanych psom o grubym włosie i bogatym podszerstku. Po kąpieli bardzo ważne jest dokładne wysuszenie sierści, zwłaszcza u długowłosych psów – wilgoć sprzyja powstawaniu grzybicy i zapaleń skóry.
Higiena uszu, oczu i pyska
Bernardyny mają lekko opadające powieki (entropium lub ektropium może występować jako wada genetyczna), dlatego warto regularnie przemywać oczy solą fizjologiczną i usuwać nagromadzoną wydzielinę. Uszy także wymagają kontroli i czyszczenia raz w tygodniu – najlepiej za pomocą delikatnego preparatu do higieny uszu dla psów. Fałdy skórne na pysku(zwłaszcza u dorosłych samców) powinny być codziennie przecierane, by nie gromadziła się w nich wilgoć i brud.
Pielęgnacja pazurów i łap
Mimo że duże psy często same ścierają pazury, warto regularnie je kontrolować i skracać, jeśli są zbyt długie. Należy też sprawdzać stan opuszek łap, szczególnie zimą – sól drogowa i niska temperatura mogą prowadzić do podrażnień. Warto stosować ochronne balsamy do łap lub specjalne preparaty tworzące warstwę izolującą.
Czy bernardyn mocno linieje?
Tak – bernardyny intensywnie linieją dwa razy w roku, wiosną i jesienią. W tym czasie warto czesać psa codziennie i stosować odżywki wspierające kondycję sierści. Pomocne mogą być też suplementy z biotyną, cynkiem i kwasami omega-3, po konsultacji z weterynarzem.
Produkty przydatne do pielęgnacji bernardyna
Lista akcesoriów, które warto mieć:
- szczotka z twardym włosiem
- grzebień metalowy
- zgrzebło do podszerstka
- delikatny szampon i odżywka dla psów
- preparat do czyszczenia uszu
- sól fizjologiczna do oczu
- balsam ochronny do łap
- maszynka lub obcinaczki do pazurów
Bernardyn – wychowanie rasy
Spokojny charakter nie zwalnia z wychowania
Choć bernardyny są z natury łagodne i spokojne, odpowiednie wychowanie tej rasy jest absolutnie kluczowe – zwłaszcza biorąc pod uwagę ich masę ciała i siłę fizyczną. Nawet najbardziej opanowany pies może niechcący przewrócić człowieka, jeśli nie nauczy się podstawowych zasad zachowania już w szczenięctwie. Dlatego ważne jest, aby proces wychowawczy rozpocząć jak najwcześniej – najlepiej od momentu, gdy pies trafia do domu.
Wczesna socjalizacja – fundament dobrego wychowania
Socjalizacja to proces, w którym pies poznaje otaczający go świat – ludzi, zwierzęta, dźwięki, pojazdy, różne powierzchnie. Dla bernardyna to niezbędny etap rozwoju emocjonalnego, który zapobiega lękliwości i nadmiernej ostrożności w dorosłości. Najważniejsze jest, by od małego miał kontakt z:
- różnymi osobami (w tym dziećmi, starszymi osobami),
- innymi psami i zwierzętami domowymi,
- ruchem ulicznym, hałasem, windami czy tłumami.
Dobrze zsocjalizowany bernardyn będzie zrównoważony, cierpliwy i łatwiejszy do prowadzenia.
Nauka zasad domowych
Ze względu na rozmiary, bernardyn nie może pozwolić sobie na brak zasad – skakanie na ludzi, ciągnięcie na smyczy, czy wchodzenie na kanapę to zachowania, które u tej rasy mogą szybko stać się problematyczne. Dlatego od początku należy:
- ustalić jasne granice i konsekwentnie ich przestrzegać,
- nagradzać pozytywne zachowania (np. spokojne leżenie, reagowanie na imię),
- unikać wzmacniania niepożądanych reakcji (np. ekscytacji przy gościach),
- uczyć spokojnego spacerowania na smyczy.
Czy bernardyn może mieszkać w bloku?
Teoretycznie tak, ale praktycznie bywa to trudne. Bernardyn potrzebuje przestrzeni do poruszania się, a w mieszkaniu może mieć problem z manewrowaniem. Poza tym dźwięki z klatki schodowej, winda czy sąsiedzi mogą go niepokoić, jeśli wcześniej nie był przyzwyczajany do takich bodźców. Najlepszym środowiskiem będzie dla niego dom z ogrodem i dostępem do bezpiecznego wybiegu.
Jakie błędy popełniają opiekunowie bernardynów?
Wychowując bernardyna, warto unikać kilku typowych błędów:
- Zbyt późne rozpoczęcie nauki – duży pies trudniej poddaje się korekcie zachowań.
- Brak konsekwencji – jeśli raz pozwolisz, a raz zabronisz, pies będzie zdezorientowany.
- Brak stymulacji umysłowej – bernardyny również potrzebują wyzwań intelektualnych.
- Ignorowanie potrzeb ruchowych – choć nie są hiperaktywne, potrzebują codziennych spacerów.
Wychowanie a charakter psa
Nie bez znaczenia jest też linia hodowlana – niektóre psy są spokojniejsze, inne bardziej dominujące. Wybierając szczeniaka, warto porozmawiać z hodowcą o cechach rodziców i temperamencie miotu. Niezależnie jednak od predyspozycji, dobry opiekun ma realny wpływ na to, jak pies się rozwinie.
Bernardyn – szkolenie rasy
Czy bernardyn łatwo się uczy?
Bernardyn to pies inteligentny, ale niezależny, co oznacza, że potrafi przyswajać nowe komendy i zasady, jednak nie jest typem „sługi, który wykona wszystko na zawołanie”. Ma swój rozum, często analizuje sytuację i podejmuje decyzje samodzielnie. To cecha pożądana w psie ratowniczym, ale wymaga cierpliwości i wyrozumiałości w procesie szkoleniowym.
Kluczowe zasady szkolenia bernardyna
Szkolenie tej rasy musi opierać się na konsekwencji, spokoju i pozytywnym wzmocnieniu. Krzyk, presja czy przemoc nie tylko są nieskuteczne, ale mogą też zaburzyć relację z psem i sprawić, że stanie się on nieufny lub bierny. Co działa najlepiej?
- Nagrody w formie smakołyków lub pochwał
- Krótkie, regularne sesje treningowe (maks. 10–15 minut)
- Unikanie nudy i rutyny
- Cierpliwość – nie oczekuj błyskawicznych efektów
Jakie komendy powinien znać bernardyn?
Ze względu na swoją wagę i siłę, bernardyn powinien opanować podstawowe komendy posłuszeństwa jak najszybciej. Są one nie tylko formą kontroli, ale też gwarancją bezpieczeństwa – zarówno dla psa, jak i otoczenia.
Najważniejsze komendy:
- „Siad”, „leżeć”, „zostań” – podstawowe polecenia statyczne
- „Do mnie” – kluczowa komenda przywołania, najlepiej trenowana na smyczy
- „Nie”, „fe” – nauka samokontroli i rezygnacji
- „Na miejsce” – ważna w domu, zwłaszcza przy wizytach gości
- Spokojne chodzenie na smyczy – must have dla psa tej wielkości
Kiedy rozpocząć szkolenie?
Najlepszy moment to wiek 8–12 tygodni, czyli zaraz po przybyciu szczeniaka do nowego domu. W tym okresie pies jest najbardziej chłonny na naukę i pozytywne skojarzenia. Nie warto odkładać treningów „na później”, bo z każdym kolejnym tygodniem większy bernardyn oznacza większe wyzwania.
Czy warto zapisać się na szkolenie grupowe?
Tak – szkoła dla psów może być bardzo pomocna, zwłaszcza dla początkujących opiekunów. Dzięki temu pies ma kontakt z innymi psami i ludźmi, a Ty otrzymujesz wsparcie doświadczonych trenerów. Ważne jednak, by wybrać ośrodek, który ma doświadczenie z dużymi rasami i bazuje na metodach pozytywnych.
Typowe wyzwania w szkoleniu bernardyna
- Opóźniona reakcja na komendy – nie oznacza nieposłuszeństwa, a po prostu potrzebę przemyślenia
- Brak motywacji – trzeba znaleźć, co psa naprawdę nagradza (jedzenie, pochwała, dotyk)
- Upór – szkolenie powinno być jak najbardziej konsekwentne i regularne
Czy bernardyn nadaje się do zaawansowanych form szkolenia?
Niektóre bernardyny świetnie sprawdzają się w dogoterapii, tropieniu użytkowym czy szkoleniu do pracy z osobami niepełnosprawnymi, ale nie są to typowi zawodnicy sportów kynologicznych. To rasa, której celem nie jest rywalizacja, tylko spokojna współpraca z człowiekiem.
Bernardyn – żywienie rasy
Jak żywić tak dużego psa?
Bernardyn to rasa gigantyczna, a więc jego potrzeby żywieniowe są zdecydowanie wyższe niż u przeciętnego psa. Jednak – co ważne – nie chodzi tylko o ilość, ale przede wszystkim o jakość i odpowiednią strukturę diety, która wspiera zdrowy rozwój kości, stawów i mięśni. Źle zbilansowana dieta w okresie wzrostu może prowadzić do poważnych problemów ortopedycznych.
Czym karmić szczeniaka bernardyna?
Okres szczenięcy u tej rasy trwa długo – do około 18. miesiąca życia. W tym czasie pies rośnie intensywnie, dlatego musi otrzymywać karmę przeznaczoną specjalnie dla szczeniąt ras dużych lub olbrzymich. Tego typu karmy mają:
- niższą zawartość wapnia i fosforu w odpowiednich proporcjach (dla zdrowych stawów),
- zrównoważoną ilość białka i tłuszczu (aby nie przyspieszać zbytnio wzrostu),
- dodatki wspomagające układ kostno-stawowy (np. glukozaminę, chondroitynę, DHA).
Ważne: nie należy dokarmiać szczeniaka dodatkowym wapniem bez konsultacji z weterynarzem – może to prowadzić do deformacji szkieletu.
Dieta dorosłego bernardyna
Dorosły bernardyn wymaga karmy bogatej w:
- wysokiej jakości białko zwierzęce (mięso powinno być na pierwszym miejscu w składzie),
- nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6 – dla zdrowej skóry i sierści,
- suplementy wspomagające stawy psów,
- prebiotyki i probiotyki – dla zdrowia jelit.
Porcje dzienne powinny być dzielone na 2 posiłki dziennie, aby ograniczyć ryzyko skrętu żołądka – poważnej i potencjalnie śmiertelnej dolegliwości u dużych ras.
Przysmaki i dodatki – co jest bezpieczne?
W diecie bernardyna mogą znaleźć się naturalne przysmaki, ale z umiarem:
- suszone mięso (bez konserwantów),
- naturalne gryzaki (np. poroże, ścięgna),
- warzywa jak marchew czy dynia (gotowane),
- specjalne przysmaki funkcjonalne (np. wspomagające stawy).
Należy unikać przekarmiania, ponieważ bernardyny mają skłonność do tycia, a nadwaga obciąża ich stawy.
Woda – zawsze pod ręką
Ze względu na wielkość ciała i masywną kufę, bernardyny potrzebują dużo świeżej wody i najlepiej dużej, stabilnej miski – aby zapobiec przewracaniu. Woda musi być dostępna przez całą dobę, szczególnie w upalne dni, gdy pies szybciej się przegrzewa.
Jak rozpoznać, że dieta nie służy bernardynowi?
Objawy, które mogą świadczyć o niedoborach lub problemach z dietą:
- matowa sierść, nadmierne linienie,
- brak energii lub przeciwnie – nadpobudliwość,
- częste biegunki, wzdęcia lub zaparcia,
- nieprzyjemny zapach z pyska,
- drapanie się, wygryzanie łap.
W przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów warto skonsultować się z weterynarzem lub dietetykiem zwierzęcym.
Bernardyn – zdrowie rasy
Czy bernardyn to zdrowa rasa?
Bernardyn to pies, który wygląda bardzo majestatycznie, ale niestety nie należy do ras długowiecznych ani wolnych od problemów zdrowotnych. Jego wielkość, waga i specyficzna budowa anatomiczna niosą ze sobą szereg potencjalnych chorób – zwłaszcza tych związanych z układem ruchu i sercem. Dlatego przyszli opiekunowie powinni być świadomi, że profilaktyka i regularne kontrole weterynaryjne to absolutna podstawa.
Typowe choroby u bernardynów
Bernardyny są narażone na kilka typowych schorzeń:
- Dysplazja stawu biodrowego i łokciowego – choroba zwyrodnieniowa stawów, szczególnie częsta u dużych ras. Może prowadzić do bólu, kulawizny i ograniczenia ruchu.
- Skręt żołądka – nagły stan zagrażający życiu, który wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Dlatego ważne jest, by pies nie jadł tuż przed lub po intensywnym ruchu.
- Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) – schorzenie mięśnia sercowego, które może przebiegać długo bezobjawowo, a potem szybko się pogłębiać.
- Zaćma i entropium/ektropium – choroby oczu, mogące prowadzić do łzawienia, stanów zapalnych i pogorszenia widzenia.
- Problemy skórne – fałdy skórne na pysku i uszach mogą sprzyjać infekcjom grzybiczym i bakteryjnym.
Jak dbać o zdrowie bernardyna na co dzień?
Odpowiednia profilaktyka pozwala wydłużyć i poprawić jakość życia psa. Do najważniejszych działań należą:
- regularne wizyty u weterynarza (min. raz na pół roku),
- kontrola masy ciała – każdy dodatkowy kilogram obciąża stawy,
- suplementacja stawów (np. glukozamina, chondroityna),
- unikanie gwałtownego wysiłku po posiłku,
- monitorowanie kondycji serca i układu krążenia,
- dbałość o czystość uszu, oczu i fałd skórnych.
Ile żyje bernardyn?
Średnia długość życia bernardyna wynosi od 8 do 10 lat, choć niektóre psy dożywają nawet 11–12 lat przy bardzo dobrej opiece. Wpływ na długość życia mają zarówno geny, jak i jakość żywienia, aktywność fizyczna oraz profilaktyka zdrowotna.
Jak rozpoznać pierwsze objawy problemów zdrowotnych?
Opiekun bernardyna powinien być czujny i reagować na takie objawy jak:
- niechęć do ruchu, apatia,
- trudności w wstawaniu lub chodzeniu po schodach,
- kulawizna lub przeciągające się drapanie jednej łapy,
- przyspieszony oddech bez powodu,
- wzdęcia, napięty brzuch, ślinienie się,
- częste drapanie uszu lub oczu, łzawienie.
Wszystkie te symptomy powinny być natychmiast skonsultowane z weterynarzem, by uniknąć pogorszenia stanu zdrowia.
Badania genetyczne i odpowiedzialna hodowla
Kupując szczeniaka bernardyna, warto zwracać uwagę na to, czy hodowla wykonuje badania genetyczne rodziców – szczególnie pod kątem dysplazji i problemów sercowych. Dobry hodowca nie tylko bada, ale również eliminuje z rozrodu osobniki z poważnymi wadami genetycznymi.
Bernardyn – cena rasy i koszt utrzymania
Ile kosztuje szczeniak bernardyna?
Cena szczeniaka bernardyna zależy od wielu czynników, w tym od renomy hodowli, pochodzenia rodziców, przeznaczenia psa (wystawowy czy domowy), a także dokumentacji (rodowód ZKwP/Federacja FCI vs. inne stowarzyszenia). Średnia cena za szczeniaka z legalnej, zarejestrowanej hodowli ZKwP to od 4000 do 8000 zł. Psy z linii championów mogą kosztować nawet powyżej 10 000 zł.
Unikaj ogłoszeń typu „rasowy bez rodowodu” – to często psy z pseudohodowli, obciążone chorobami genetycznymi, źle socjalizowane i niewłaściwie żywione w pierwszych tygodniach życia.
Co wpływa na cenę szczeniaka?
- Renoma hodowli i sukcesy wystawowe rodziców
- Wyniki badań genetycznych i ortopedycznych
- Typ sierści (długowłose mogą być droższe)
- Przeznaczenie psa (hodowla, wystawy, towarzysz)
- Umowa, chip, szczepienia, wyprawka i opieka posprzedażowa
Koszt miesięcznego utrzymania bernardyna
Utrzymanie bernardyna nie należy do najtańszych – to rasa, która potrzebuje dużych porcji karmy, regularnej pielęgnacji, suplementów oraz ewentualnych wizyt u specjalistów. Średnie koszty miesięczne:
- Karma dobrej jakości – 400–700 zł (minimum 15–20 kg karmy miesięcznie)
- Suplementy diety i przysmaki – 50–150 zł
- Zabiegi pielęgnacyjne (kosmetyki, szczotki, ewentualna wizyta u groomera) – 50–100 zł
- Profilaktyka weterynaryjna (szczepienia, odrobaczanie, środki przeciwkleszczowe) – ok. 50–100 zł miesięcznie w przeliczeniu rocznym
- Nagłe wydatki (choroby, diagnostyka, zabiegi) – warto mieć zabezpieczenie 1000–2000 zł na nieprzewidziane koszty
Łącznie, utrzymanie bernardyna to ok. 600–1000 zł miesięcznie, a w przypadku chorób lub specjalistycznej diety – nawet więcej.
Dodatkowe koszty, które warto wziąć pod uwagę
- Duże legowisko, miski, smycz, kaganiec, transporter – dopasowane do rozmiarów psa, a więc droższe
- Ubezpieczenie zdrowotne psa – coraz popularniejsza opcja wśród właścicieli dużych ras
- Szkolenie i konsultacje behawioralne – opcjonalne, ale często potrzebne na etapie dojrzewania
Czy bernardyn to pies dla każdego pod względem kosztów?
Nie. Utrzymanie tej rasy wymaga stałego budżetu i odpowiedzialnego podejścia finansowego. To nie tylko duży pies, ale i duże zobowiązanie. Osoby z ograniczonym budżetem powinny dobrze przemyśleć decyzję o adopcji bernardyna, by nie narażać psa (ani siebie) na problemy zdrowotne wynikające z oszczędności.
Bernardyn – podsumowanie
Dla kogo jest bernardyn?
Bernardyn to pies dla osób spokojnych, cierpliwych i odpowiedzialnych, które potrafią zadbać o jego potrzeby fizyczne i emocjonalne. Mimo imponujących rozmiarów, to łagodny, rodzinny olbrzym, który uwielbia bliskość człowieka i dobrze odnajduje się w domach z dziećmi – pod warunkiem, że dzieci te będą traktować psa z szacunkiem. To nie jest pies dla każdego – wymaga miejsca, czasu, funduszy i zaangażowania, ale w zamian odwdzięcza się lojalnością, spokojem i niepowtarzalnym charakterem.
Najważniejsze cechy bernardyna
- Spokojny, łagodny i zrównoważony – nie narzuca się, nie hałasuje, ale jest zawsze obecny.
- Odpowiedni dla rodzin z dziećmi – pod warunkiem wczesnej socjalizacji i nadzoru dorosłych.
- Duże potrzeby fizyczne i pielęgnacyjne – to nie pies „samograj”, potrzebuje opieki i dbałości o zdrowie.
- Nie nadaje się do mieszkania w bloku – najlepiej czuje się w domu z ogrodem.
- Wysokie koszty utrzymania – zarówno pod względem żywienia, jak i opieki weterynaryjnej.
Komu nie poleca się bernardyna?
Nie będzie to dobry wybór dla:
- osób zapracowanych i nieobecnych w domu przez większość dnia,
- osób mieszkających w małych mieszkaniach bez dostępu do ogrodu,
- ludzi szukających psa do sportu lub intensywnych aktywności,
- właścicieli z ograniczonym budżetem.
Dlaczego warto pokochać bernardyna?
Jeśli spełniasz warunki, by odpowiednio zająć się bernardynem – otrzymasz wiernego, ciepłego i niezwykle oddanego towarzysza, który będzie częścią rodziny na wiele lat. To pies, który nie tylko imponuje wyglądem, ale również buduje wokół siebie atmosferę spokoju i bezpieczeństwa. Jego historia, instynkt opiekuńczy i serce do ludzi czynią go jedną z najbardziej wyjątkowych ras psów na świecie.